Kijk, ik vind het telkens weer een beetje heikel, als ik iets mag schrijven over nieuw werk van deze twee Grote Dames uit Nederland. Dat komt, heel simpel gezegd, omdat ze zich met hun voorbije werk onverbiddelijk een weg naar mijn hart hebben toegeëigend. Ik heb namelijk al heel lang een boon voor vrouwenstemmmen en als die, zoals bij Margot en Sophie het geval is, niet minder dan perfect samengaan en op quasi nonchalante wijze elkaar naar een nóg hoger niveau tillen, tja…dan ben ik verloren en dat is, zacht gezegd, niet meteen de ideale positie om min of meer objectief uit de hoek te komen.

Dit nieuwe project had zijn tijd nodig om ter wereld te komen: er was de pandemie, er was de ziekte van Margot -beide liggen gelukkig achter ons- en de plaat, die zo goed als klaar was toen de pandemie uitbrak, verdween voor een paar jaren in de koelkast. Maar kijk, daar is ze, in volle glorie en het duurde welgeteld 116 seconden, de tijd om opener “Fisher Lassies” één keer te beluisteren, om me te realiseren dat ik geen enkele reden had om te twijfelen aan het nut van het schrijven van deze regels.

De stemmen van de Dames zijn werkelijk voor elkaar gemaakt, iets wat ze zelf al in de gaten hadden toen ze een dozijn jaar geleden voor het eerst samen zongen in het Amsterdamse muziekcafé Mulligan’s. Waar ze de voorbije jaren, in de nasleep van hun vorige vier platen, dieper en dieper in de Americana en aanverwante folkgenres, lieten ze nooit hun voorkeur varen voor de folk van over de kleine plas. Sophie studeerde een tijdje in Edinburgh en Margot werd op slag verliefd op Schotland, toen ze er voor het eerst voor een weekendje op bezoek was. Resultaat was ondermeer dat ze redelijk intens doorheen het Verenigd Koninkrijk gingen toeren en daarbij meer dan eens in contact kwamen met mensen die de edele zangkunst op een even hoog niveau beoefenen en zo komt het, dat op deze vijfde plaat, The Lasses helemaal in het Schotse repertoire duiken. Repertoire dat soms eeuwenoude teksten of melodieën omvat, maar tegelijk vandaag actueler en levendiger dan ooit beoefend wordt. Schotten zijn zangers en de traditie van samen zingen, al dan niet in de lokale pub, heeft er niks van zijn aanzien verloren.

En zo komen Sophie en Margot op deze plaat op de proppen met liederen die ze leerden kennen via de grote Ewan McColl (“Fisher Lassies”) of andere traditionalisten, maar net zo goed leenden ze bij hedendaagse schrijvers als Steve Byrne (“Lang Road Doon” en u zou zijn band Malinky absoluut moeten leren kennen), bij de super geëngageerde Karine Polwart (“Rivers Run”), bij Brian McNeill, die ooit de onvolprezen Battlefield Band mee oprichtte (“Falkirk”) en bij de hier helaas zo goed als onbekende Davie Robertson, wiens “Star o The Bar” ik niet genoeg kan aanbevelen. Dat er nogal wat liederen verwijzen naar vissers, lang weg zijn van huis of treurig achterblijven, ligt voor de hand: Schotland is een land waar de zee nogal wat te vertellen heeft.

Het zal kenners niet verbazen dat Margot en Sophie opnieuw een beroep deden op klanken- en snarentovenaar Janos Koolen -weinigen kunnen wat hij kan en hij lijkt werkelijk elk instrument aan te kunnen, al liet hij her en der een beetje ruimte voor de bodhrán, de shritu-box, de ukelele en de gitaar van de dames en al werd creatieve duizendpoot Stijn Van Beek ingehuurd om fluit en uilleann pipes aan te leveren. Nergens minder dan meeslepend en meestal recht naar je diepste roerselen gaand: dit is hedendaagse folk van indrukwekkend niveau en daar zijn twee meisjes uit Amsterdam verantwoordelijk voor. Straf is dat! En hopelijk vergeten ze deze keer niet dat er ook in Vlaanderen onvoorwaardelijke fans van hun muziek rondlopen !

(Dani Heyvaert)

09 November      Enkhuizen (NL) de Drommedaris

10 November      Den Haag (NL) Acoustic Valley

17 December      Grootschermer (NL) Nic Jonk Museum en Beeldentuin

Nog meer data te vinden op the Lasses facebook pagina https://www.facebook.com/TheLasses/